De week in een vogelvlucht.
Ja, dit is mijn verhaal.
Maandag avond nog eff aan de foon met moeders gat niet zo heel goed met haar.
Dinsdag ochtend al vroeg moeder ; ” Gaat niet goed en de huisarts krijg ik niet te pakken “. Ik probeer dadelijk nog eens.
Eff later moeder ” van de longartsassisente moet ik vanmiddag terug bellen het is druk.” de huisarts assistente vertelde me dat er 1 op vacantie is ,en de ander heeft het druk vanmiddag terug bellen ,heb gezegd dat doe ik niet ”
Mam ik kom er aan.
Daar gekomen als een vis op het droge happend naar lucht/ adem tref ik haar aan zitten /hangend in een stoel.( COPD en Astma patiënt is zij, deze combie komt niet veel voor)
oeps jee, mam dit gaat niet goed hé. tas pakken en hup naar de eerste hulp.
” moet nog pyjama’s hebben voor in het ziekenhuis”, oké die ga ik nu halen was mijn antwoord en op jacht naar pyjama’s (raar eigenlijk hoe dat dan in zijn werk gaat ) Eigenlijk uitstel om maar niet naar het ziekenhuis te hoeven ,dat is het issou achter dit gebeuren.Pyjama’s gehaald tas gepakt en ik bel de Longafdeling de assistente zie me ; ” De arts is nog op de afdeling en heeft het druk ” mijn antwoordt hierop ;” dat is dan heel fijn ik mom nu met moeder eraan desnoods via de 1 ste hulp” stil aan de andere kant van de lijn. O, ik geef het door.
Zo mam ik rij de auto voor en naar het ziekenhuis.
Bij de 1ste hulp aan gekomen die wisten niet wat ze zagen ; “maar mevrouw “, hup op bed zuurstof, longarts bellen en foto’s maken en na 3 uur onderzoek en infuus en medicatie voor de 1 ste levens-behoefeten op weg naar haar kamer waar ze een tijdje mag verblijven.
Daar lag ze dan jee, wat een wit gezicht en ze was moe , Nu mam ik ga naar pap toe oké probeer maar te rusten.
Pap die in een verzorgingstehuis verblijft hij heeft Vasculaire Dementie
Hij was al aan het wachten en was onrustig, er was pas een medebewoonster weer gestorven en dat brengt toch onrust met zich mee ,door de familie die er dan aanwezig is en de bewoners weten dat er wat is maar kunnen hun emotie /gevoel/behoeften niet uiten en dat geeft onrust .
Ik wilde hem mee nemen om koffie en vlaai te eten zijn ritueel/structuur die hij heeft om zo veel mogelijk te laten verlopen. In eens komt daar een medebewoner aan Huub met iets in zijn hand. “Kijk” zei hij. O, dat is je hoorapperaat ,je bent creatief geweest Huub het is kapot. “Ja, dit zat in mijn oor !” Ja duuuuuhé!?? Huub waar is de verpleging die miste ik al maar goed. Ze wisten het niet. Ik op zoek en Nu was ze boven uit aan het helpen dus met andere woorden deze 2 heren waren alleen ??!!
Net zoals de vorige week( en wat vaker is ) vader had ruzie gehad en zijn hand was flink open gehaald en heel dik opgezwollen daar stonden ze met z’n 3 in de keuken als kleine kinds die verbaast kunnen zijn als ze wat uitgevreten hebben wat eigenlijk niet hoord je kent dat wel ?! maar door dat ze alleen waren weten we niet precies wat er gebeurd is.vader heeft al eens om hulp geroepen dat er iemand gevallen was en een gat in het hoofd had en overal bloed lag, of iemand zo gevallen dat de heup gebroken is, uit de rolstoel gevallen. DIT GEBEURT LIEVE MENSEN.
Jeeé wat doet dat met een persoon die het ziet en NIET MEER WEET WAT HIJ/ZIJ MOET DOEN Wordt daar aan gedacht ??!!
Maar goed dat KRIJG JE DOOR DE BEZUINIGINGEN, TE WEINIG PERSONEEL??!! ONGEKEND EN ONGEHOORD MAAR REALITEIT.lieve mensen.
Het personeel loopt hun benen onder hun kont vandaan en doen wat ze kunnen.
Heel het kabinet en hun plannen ??!! ze maken meer kapot dan lief is ?!!
Oké, vader begreep er niet veel van dat moeder er niet was ,dus ik had besloten om nog eff stil te houden en hem gewoon te laten bellen in de mom van dat ze thuis op bed lag met griep.
Woensdag eff wat dingen in haar appartement regelen zoals de hulp afzeggen en zo, en eff snel gaan bezoeken.En naar vader toe en zeggen dat ik eerst frietjes ging eten met hem zoals anders ( dan met moeder ) en dan naar mam op bezoek gingen in het ziekenhuis. O, dat was fijn ,hij kreeg het niet mee dat ze in het ziekenhuis lag.
3 de dag ; Moeder had slecht geslapen en was al weer vroeg naar de röntgenafdeling om nieuwe foto’s te maken.Nu had ze antibiotica waar ze allergisch voor was,dus de ademhaling was ……zeer slecht.en ze was nog niet gedoucht / gewassen. Niemand helpt mij en ik heb geen energie of de puf om het zelf te doen. Dus daar ging ik weer, naar de balie. ” ik wil graag een douche aan vragen voor morgen voor mijn moeder” ze keken of ze het in Keulen hoorde donderen. Hé ,?! ” ja, voor mijn moeder te helpen een aanvraag voor een douche” O, maar dat kan niet, dat dat niet gebeurt is ? ik maak er een aantekening van.
Het zag er nie zo goe uit voor haar.
4e dag ; De longarts heeft de verpleging de wacht aan gezegd in verband met het wassen van moeder, en de verzorging, nu is die hierdoor wel stukke beter
Ik denk dan moet dat zo ,als je je beroep toch hebt in het verzorgen en verplegen van mensen dat is toch je VERANTWOORDELIJKHEID .
Met vader eerst friet gegeten ,hij had praatjes en vond het fijn dat de kids erbij waren, net een klein kind zo blij maar voor uit met de geit nie dan. OP NAAR MOEDER.
Hij kwam daar en we hebben wat gepraat en gelachen het ging wel weer. maar hij was rustig en onrustig tegelijk.
Dus de hele tijd van ziekenhuis naar verzorgingstehuis pendelen .
En dingen geregeld zoals de kleding laten labelen die nog moesten en de was daar laten gebeuren ,een rust meer.
Hij ging zondag met mijn broer mee naar het bezoek van moeder. ik had eff koffie en vlaai van tevoren genuttigd met hem om de wachtend tijd om te krijgen en weer die structuur wat belangrijk is voor hem er in te behouden. Ik moest nog wat dingen aan mijn broer geven,en vader stond daar zo als een kind van 7 jaar wist niet wat hij moest doen zijn jas was scheef aan, plukte onder aan de boord met een hand en met de andere hand aan een andere auto. Ik zei ” Ga maar met hem mee pap, ik kom morgen en dan gaan we samen”.
Dat zijn van die momenten die ik zelden heb maar gister was het er weer, om hem zo hulpeloos te zien, overgevend aan de buitenwereld en andere mensen, die ogen, zo angstig en verward. het raakt mijn Hart nu nog nu ik het beschrijf. Dit zijn momenten dan weet je weer hoe ziek hij is. En wat deze ziekte met de naaste familie doet dus ook met moeder het verstikt haar nog meer letterlijk en figuurlijk. De buitenwereld ziet het niet of wil het niet zien en geven er een heel andere invulling aan dat heb je dan ook nog erbij en die energie voel je hoe zwaar die is en kan zijn.
Ben in de auto gestapt en op weg naar huis .
Vanmorgen belde moeder weer dat het niet zo goed ging eff gekletst, en me klaar gemaakt voor op bezoek te gaan met vader naar haar toe. Maar eerst dit geschreven en met mijn grote vriend Ahea flink gefietst, zodat hij zijn energie ook kwijt is ja mijn eigen leven draait ook door , met al veel aanpassingen, mijn zoon kan ik ophalen bij zijn vader als ik naar huis ga het gaat allemaal in een moeite door.
En nu ik de week voorbij zie vliegen en me heel goed besef ; DAT DOOR DE HANDELINGEN VAN HET KABINET EN HOGER GEPLAATSTE , veel werk is in de zorg dat er misbruik gemaakt wordt van de goedheid van de mensen, op ALLE VLAKKEN EN ALLE NIVEAUS. Kijkend naar vader dat het onverantwoord is dat er te weinig personeel is, en dan doen ze oooooo zoooo moeilijk met EUTHANASIE ?! Maar dat is een ander avontuur die ik nog wel eens beschrijf.
Maar nu ga ik, eff genieten van alles.
Warme Harte Groet en een fijne zondag toe gewenst,
.