Operation ‘Gladio’ en de Propaganda Due

 2014 © Hugo van der Zee

Er is in de afgelopen jaren heel wat onafhankelijk onderzoek gedaan naar de aanslagen van 9/11 2001 in de VS. Deskundigen op gebieden als vliegtuigbouw, architectuur, explosieven, en wetenschappers op verscheidene andere gebieden die licht zouden kunnen werpen op de aanslagen, hebben in samenwerking een omvangrijk onderzoek gedaan. De conclusie van de onderzoekers is bijna unaniem, dat de aanslagen van 9/11 onmogelijk hebben kunnen gebeuren zoals de officiële theorie deze beschrijft. En ondanks dat de officiële theorieën van de zogenaamde ‘terreur’-aanslagen in Londen en Madrid evenzeer rammelen, is hier veel minder aandacht voor.

Het is ook iets dat voor veel mensen moeilijk te bevatten is. Van de VS is het bekend dat zij een agressieve buitenlandse politiek voeren, en de onmenselijke behandelingen in gevangenissen als Guantanamo laten duidelijk zien waar de VS toe in staat zijn. Men ziet dit toch vooral als een Amerikaanse aangelegenheid. Men kan zich moeilijk voorstellen dat Europese autoriteiten betrokken zouden zijn geweest bij aanslagen zoals die in Londen en Madrid, en dat men dit ook nog eens verborgen heeft kunnen houden.

Toch laat de geschiedenis zien dat Europese staten zich regelmatig tegen het eigen volk hebben gekeerd, zonder dat het voor het volk duidelijk was waar het geweld vandaan kwam. Vaak ging het om ‘valse vlag’ aanslagen. Dit zijn aanslagen die zo zijn ontworpen dat het lijkt alsof een andere groep ze heeft uitgevoerd. De situatie van chaos en angst die dergelijke aanslagen veroorzaken worden gebruikt om de vrijheid van de bevolking in te perken, of als rechtvaardiging voor het voeren van een oorlog.

Marinus van der Lubbe, het eerste valse-vlag-slachtoffer
De brandstichting van het Berlijnse Rijksdaggebouw in 1933 was een typische valse-vlag-operatie. De Nederlandse communist Marinus van der Lubbe werd als dader opgepakt, vervolgd en geëxecuteerd. Vóór de brand moest de partij van Hitler nog een grote communistisch-socialistische oppositie tolereren, en de meeste ministers van zijn kabinet waren geen Nazi’s.

Bij verkiezingen datzelfde jaar kreeg de NSDAP de absolute meerderheid waardoor Hitler vrij spel zou krijgen. Later zou blijken dat het de Nazi’s zélf waren, die verantwoordelijk voor de brandstichting waren. Nu zou je kunnen denken dat dit iets is dat bij het verleden hoort, althans voor Europa. Maar nee…

CIA en NAVO tegen eigen EU-burgers..!
Toch is het niet zo lang geleden, namelijk tussen jaren 1960 en 1980, dat Europese geheime diensten, in samenwerking met de CIA en de NAVO, bloedige aanslagen pleegden in Europese landen waarbij honderden doden vielen. Maar ondanks dat er jaren lang onderzoek is gedaan, vele aanhoudingen zijn verricht en veel feiten bekend zijn geworden, is geen enkele opdrachtgever veroordeeld, en is de zaak uiteindelijk in de doofpot gestopt.

Voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet om een complottheorie.
Het is bewezen dat de Europese geheime diensten met de CIA verantwoordelijk waren voor terreuraanslagen in meerdere Europese landen. De BBC was een van de eerste die hier aandacht aan besteedde en er een serie over maakte. De inleiding van de serie, enigszins ingekort, is als volgt:

“Deze BBC-serie gaat over het extreem-rechtse geheime leger dat opereerde onder de naam Gladio. Dit was een geheim NAVO project, dat werd uitgevoerd door de CIA in samenwerking met Europese geheime diensten. Het militaire Gladio netwerk, ook bekend als het ’stay behind’ netwerk, had toegang tot militaire uitrustingen die moesten worden gebruikt voor sabotage na een eventuele Sovjet-invasie. Gladio werd echter gebruikt om terreur te zaaien in Europa als onderdeel van de ‘strategie van de spanning’ van de CIA.

Deze strategie had als doel door middel van angst de Europeanen de richtlijnen van de VS te laten volgen. Honderden Europeanen werden gedood bij aanslagen uitgevoerd door eenheden van het Gladio netwerk.”

Er is inmiddels veel bekend en gepubliceerd over Gladio en in dit artikel zal ik daarom niet diep op de details ingaan, maar een kort overzicht geven. In het naoorlogse Europa waren de progressieve partijen sterk in opkomst. Met name de communistische partijen in Italië, Frankrijk en België hadden een grote en actieve aanhang. In de jaren zeventig was er tevens een algemene opleving van progressieve bewegingen in Europa.

Zo waren er de provo’s, en de anti-kernwapen beweging. Ook in de politiek waren er steeds meer stemmen voor een detente met de Oostblok landen. Om dit ‘tij te keren’ werden er aanslagen gepleegd, en deze werden in de schoenen geschoven van extreem linkse groepen. Later zou bekend worden dat de aanslagen werden gepleegd door extreem rechtse groeperingen die opereerden binnen het Gladio-netwerk.

Dit netwerk was, zoals hierboven al gemeld, opgericht na de Tweede Wereldoorlog, om verzet te bieden na een mogelijke Sovjet-invasie. Bij de eerste Gladio-leden zaten veel ex SS’s en fascisten. In Italië werkte Gladio zelfs samen met de Maffia, georganiseerde misdaad. Deze connecties gingen terug naar de Tweede Wereldoorlog. Aan het eind hiervan, werden Amerikaanse maffiabazen uit gevangenschap vrijgelaten om contacten te leggen met de Italiaanse maffia.

Een aantal Italiaanse maffialeden kreeg een militaire opleiding in de VS. Het doel was dat de maffia een mogelijke Duitse invasie in Italië zou saboteren én de invasie van de geallieerden zou voorbereiden. Na de Tweede Wereldoorlog werden veel maffialeden opgenomen in het Gladio netwerk. In de decennia daarna werden Gladio-leden voornamelijk gerekruteerd uit extreem rechtse groeperingen. Gladio was actief in maar liefst 16 landen (waaronder Nederland).

De militaire coup in Griekenland die een periode van dictatuur inleidde werd gesteund door een Gladio groep, evenals de militaire coups in Turkije en een (mislukte) coup in Algerije. In de jaren 1960 en -70 vonden er in Europa meerdere politieke moorden plaats, waaronder de moord op de Italiaanse premier Aldo Moro, die de socialistische partij met de communistische partij wilde verzoenen. En in de periode 1969 – 1980 vonden er een reeks zware bomaanslagen plaats in Europa.

De aanslagen leken tegen het publiek gericht te zijn. Bommen gingen af in banken, stations, treinen, pleinen, kermissen en tijdens demonstraties, en er waren extreem gewelddadige aanslagen in supermarkten waarbij vele doden vielen. Men zocht de daders binnen extreem linkse bewegingen zoals de rode brigades en de RAF (Rote Armee Fraktion). Het bleek echter (in sommige gevallen pas tientallen jaren later) dat precies het tegenover gestelde plaats vond: de daders kwamen uit extreem rechtse groeperingen.

Daders ontbreken…!
Ondanks de vele onderzoeken, de aanhoudingen van enkele daders, en het overtuigende bewijsmateriaal leidden deze onderzoeken nooit tot de opdrachtgevers. Alles wat de sporen kon doen laten verdwijnen gebeurde. Bewijsmateriaal raakte zoek in archieven, sleutelpersonen als getuigen en verdachten verdwenen, of werden vermoord. Mensen die zich met de zaak bezig hielden, zoals rechters en journalisten, werden ernstig bedreigd.

Het werd wel duidelijk dat het niet om enkele splintergroeperingen ging, maar dat hier sprake was van een internationaal opererend netwerk. Er was echter geen politieke wil om het grondig uit te zoeken, en de onderzoeken werden al gauw gestaakt.

De openbaring: de rede van Andriotti..
Er kwam pas beweging in de zaak toen in 1990 de Italiaanse premier Giullio Andriotti, onder grote druk van een onderzoeksrechter het bestaan van het Gladio netwerk bekend maakte. Het werd direct wereldnieuws. In alle betrokken Europese landen doken journalisten op de zaak, wat weer tot vele nieuwe onderzoeken en onthullingen zou leiden. De verklaring van Andriotti was het resultaat van een reeks van gebeurtenissen die regelrecht doen denken aan een roman van John le Carré…

Het Italiaanse verhaal begon in 1981, toen twee Italiaanse onderzoeksrechters de val van de Amerikaans/Italiaanse Franklin-bank onderzochten. De eigenaar van de bank was de Siciliaanse bankier Michele Sindona en was bekend dat deze Sindona connecties had met de maffia. Sindona was rijk geworden door het witwassen van heroïnegelden voor de maffia en had al eerder gevangen gezeten voor fraude en oplichting. Tevens was het bekend dat hij de fascistische groep had gefinancierd die in 1970 in Italië een (mislukte) coup gepleegd had.

Sindona had verder contacten met politieke leiders en met het Vaticaan. Zo had hij regelmatig contact met premier Andriotti, en hij was bevriend met Giovanni Battista Montini (die van 63 tot 78 als Paus Paulus VI de heilige stoel bekleedde). De Vaticaanse bank met de naam ‘Ambrosius’ bleek ook betrokken te zijn bij het schandaal en ging onder in het kielzog van de Franklin bank.

De directeur van deze bank, Roberto Calvi, die in financiële kringen bekend stond als de ‘Bankier van God’ werd kort voordat de bank ten onder ging dood gevonden onder een brug in London. Zijn lichaam was gevonden hangend aan een steiger. De eerste diagnose was zelfmoord, maar het werd al snel duidelijk dat het om moord ging.
Licio Gelli, de spin in het web…?
De sporen bleken in veel gevallen naar één persoon leiden. Namelijk naar Licio Gelli, een Italiaanse zakenman en bekend figuur in de high society van Italië. Gelli was van jongs aan overtuigd Fascist. Hij was vrijwilliger geweest aan de kant van Franco in de Spaanse burgeroorlog. Tijdens de dictatuur van Mussolini werkte hij als verbindingsofficier voor het contact met de Duitse Nazi’ top.

Aan het einde van de tweede oorlog koos Gelli eieren voor zijn geld door voor de geallieerde kant te kiezen. Hij richtte een textielbedrijf op en hij werd zeer machtig; hij duidelijk méér was dan een zakenman. Gelli stond in contact met bekende personen en hoogwaardigheids-bekleders, waaronder politici, directeuren van grote bedrijven en kardinalen.

De onderzoeksrechters gaven opdracht tot invallen op meerdere locaties. In een kluis in één van de huizen van Gelli vond de politie documenten die het reilen en zeilen van een vrijmetselaars loge met de naam ‘Propaganda Due’ of ‘P2’ beschreven. De documenten lieten zien dat de loge betrokken was bij een gigantisch systeem van politieke en financiële corruptie. Men vond ook een ledenlijst van de loge. Gezien de nummering van de lijst telde de loge meer dan 2000 leden. Het stuk van de lijst dat werd gevonden telde slechts 962 leden, maar was op zijn zachts gezegd al verontrustend.

P2 -de Vrijmetselaarsloge..
Licio Gelli bleek grootmeester van de P2-loge te zijn. Op de lijst stonden verder; drie ministers, tientallen parlementsleden, rechters, officieren van justitie, hoge politie functionarissen, vrijwel de gehele legertop, de directeurs van alle Italiaanse geheime diensten, directeuren van de grote kranten en mediabedrijven (waaronder Silvio Berlusconi), tientallen journalisten, directeuren van de drie grootste Italiaanse banken, de eerder genoemde bankiers Sindona en Calvi, de pretendent koning van Italië Victor Emmanuel II, en verder veel mensen die sympathiseerden met het fascisme. De P2 bleek ook over veel financiële middelen en eigendommen te beschikken. Zo was het de eigenaar van de ‘Corriere della Sera’, het grootste dagblad van Italië.

De onderzoeksrechters beseften dat dit explosief materiaal was en dat zij op veel weerstand zouden stuitten wanneer ze deze zaak openbaar zouden willen maken. Ze gingen daarom zeer zorgvuldig te werk; maakten bijvoorbeeld kopieën van documenten en verslagen, die op verschillende plaatsen werden bewaard. Het lukte de onderzoeksrechters vervolgens om de authenticiteit van de lijst vast te stellen, door het nagaan van de profielen van de leden, het vergelijken van handtekeningen en het nagaan van transacties. Het bleek dat de P2-loge was opgezet na de Tweede Wereldoorlog met financiële hulp van de VS, en later ook met maffiagelden.

De onderzoekrechters zouden later vertellen, dat na het lezen van de documenten, bij hen het ‘kwartje viel’. Hier kwam alles samen, gebeurtenissen in de politiek en de georganiseerde misdaad, waren allen met de achtergrond van de gevonden documenten te duiden en begrijpen. Het was ook duidelijk dat de P2 een uitvoerende arm had in de vorm van rechtse milities, waaronder de zeer gewelddadige groep de ‘Ordine Nuovo’. Deze milities hadden zelfs trainingskampen, en werden direct gefinancierd vanuit.. de VS!

Een nieuwe premier, de deksel weer op de pot..!!
De toenmalige Italiaanse president Arnaldo Forlani had echter weinig animo om de zaak openbaar te maken. Forlani stond zelf niet op de P2 lijst, maar de minister van financiën en die van binnenlandse zaken waren beide P2-leden. Forlani besefte dat openbaarmaking van de lijst en de documenten de val van de regering zou betekenen. Na twee maanden touwtrekken stemde Forlani toe met de publicatie. De ledenlijst van de P2 en een aantal van de gevonden documenten werden gepubliceerd in een dagblad. De volgende dag stond Italië op zijn kop..!

Honderden ambtenaren en mensen in het bedrijfsleven kregen ontslag of gingen met vervroegd pensioen. Een kolonel pleegde zelfmoord, en een politicus deed een poging daartoe. De Italiaanse regering viel inderdaad, zoals verwacht en er werd een parlementaire enquête ingesteld. Nu zat men met de lastige vraag wie de enquête zou gaan leiden. Het was niet eenvoudig om iemand te vinden, die inmiddels geen directe of indirect relaties met P2-leden had..

Uiteindelijk werd gekozen voor Tina Anselmi, een oud verzetstrijdster die in 1976 de eerste vrouwelijke minister in de Italiaanse geschiedenis was geworden. Tina Anselmi stond bekend als een integer persoon en nam haar taak zeer serieus. 3 Jaar lang werkte zij onvermoeibaar met een groep onderzoekers aan de zaak, waarbij alle leden van de P2 lijst werden verhoord. Er volgde honderden politie-onderzoeken tegen ambtenaren, bankpersoneel en legerofficieren.

Zoals men verwachtte ondervonden de onderzoeken grote tegenwerking. Een journalist en een onderzoeksrechter die aan de zaak werkten werden vermoord. Eén van de sleutelfiguren, de bankier Sindona, die inmiddels een levenslange gevangenisstraf uitzat voor het opdracht geven tot een moord, werd vergiftigd in zijn cel. Het was een ware oorlog achter de schermen.

Tina Anselmi ontving vele dreigbrieven, maar zij ontving eveneens duizenden brieven en kaarten met de teksten als: ‘Vai avanti!’ (Ga door!). De Italiaanse bevolking was woest. De aanslagen lagen nog vers in het geheugen en inmiddels werd het steeds duidelijker dat er een relatie was tussen deze P2-loge en de moorddadige aanslagen.

Ook de politie bleek corrupt
Daarnaast bleek de Italiaanse militaire politie (de Carabinieri) de onderzoeken naar de aanslagen bewust te hebben gesaboteerd. De agenten die waren opgepakt voor de sabotage bleken dit in opdracht van P2-leden te hebben gedaan. Ook werd het duidelijk dat de P2 politieke invloed had uitgeoefend om de onderzoeken te vertragen. De staat, de politie en het leger, instituten waarvan men zou moeten verwachten dat deze de bevolking beschermen, bleken dus juist het tegenovergestelde te doen..!

Uit de onderzoeken bleek, hoe ingrijpend de macht van de P2 werkelijk was. Politieke beslissingen en juridische processen werden direct beïnvloed, en de berichtgeving van de media werd zo vormgegeven, dat het publiek in het ongewisse werd gelaten. Een groot deel van het politieke en publieke leven werd zo gestuurd vanuit de P2-loge, die ook nog eens internationaal bleek te opereren! Het was Licio Gelli die veel naar Latijns-Amerika reisde en direct betrokken was bij het opzetten van P2-loges in Argentinië, Paraguay en Uruguay. Deze loges waren sterk betrokken bij de dictaturen in die landen. Veel van de P2-leden ontvingen periodieke betalingen, de transacties kwamen gewoonlijk van Gelli, maar sommige P2-leden kregen de betalingen direct van de CIA.

‘Plan voor een democratische renaissance’..
Het werd ook duidelijk dat het doel van de P2 verder ging dan het bestrijden van linkse bewegingen en de communistische partij. Toen de dochter van Gelli bij een vliegveld werd aangehouden bleek zij een P2-rapport bij zich te hebben met de titel ‘Plan voor een democratische renaissance’. In dit document werd onder andere melding werd gemaakt van de noodzaak om de macht in Italië in de handen van slechts een paar ondernemingen te leggen, de vakbonden op te heffen en de grondwet van de Italiaanse republiek te herschrijven.

Er werd gedurende de onderzoeken en verhoren zeer veel informatie verzameld. De dossiers met verklaringen en bewijzen vulden zelfs meerdere kamers. Na drie jaar werden de onderzoeken afgerond. Het rapport van de parlementaire enquête concludeerde:

“De P2 is een criminele organisatie, het vormt een onzichtbare regering, waarin bepaalde afdelingen van de geheime diensten, de georganiseerde misdaad en het terrorisme nauw met elkaar verbonden zijn. Een duistere groep met extra-institutionele banden heeft jarenlang in ons land geopereerd met het doel de politiek van de democratie te conditioneren en de persoonlijke macht te verwerven. Om haar doelstellingen te verwezenlijken, maakte deze groep gebruik van terrorisme.”

Er volgende enkele aanhoudingen en vonnissen. Twee leden van de Ordine Nuovo, Vincenzo Vinciguerra, en Carlo Digilio, werden schuldig bevonden aan het plegen van bomaanslagen en veroordeeld tot lange gevangenisstraffen. Pietro Musumeci, P2 lid en hoofd van de Italiaanse geheime dienst werd schuldig bevonden aan het saboteren van het onderzoek naar de bomaanslag op het station van Bologna in 1980 (waarbij 85 doden en 200 zwaargewonden vielen). Ook Licio Gelli werd, naast een groot aantal andere misdaden, schuldig bevonden aan het saboteren van het onderzoek naar de bomaanslag in Bologna.

Gelli vluchtte naar Zwitserland waar hij werd opgepakt en gevangen gezet. Na een mysterieuze ontsnapping, gaf hij zich een aantal jaren later aan in Monaco. Hij werd naar Italië gebracht waar hij huisarrest kreeg, maar uiteindelijk werd hij van alle beschuldigen vrijgesproken. In 2005 stond Gelli nog terecht voor betrokkenheid op de moord van Roberto Calvi (zie hier boven), de Bankier van de Vaticaanse Ambrosius bank, maar ook hiervoor werd Gelli ook weer vrijgesproken.

Het Vaticaan en de Vrijmetselaars waren uiteraard in verlegenheid gebracht, maar maakten zich hier opvallend makkelijk van af. Het Vaticaan stelde dat ze misbruikt was en doordat het Vaticaan een autonome staat is en kwam ermee weg. Vooral doordat het Vaticaan niet onder Italiaanse fiscale controle staat..!

Vaticaanse witwasserij..
Hierdoor kon en kan de Vaticaanse bank gebruikt worden voor het witwassen van zwart geld. Echter, gezien de omvang van de transacties en directe contacten met P2-leden is het zeer onwaarschijnlijk dat het Vaticaan geen idee had wat hier gebeurde. De groot-loge van de Italiaanse Vrijmetselarij kwam met een vergelijkbaar excuus: men had niet geweten wat zich binnen de P2-loge afspeelde… Een argument dat voor een organisatie die zich kenmerkt door het onderhouden van connecties op belangrijke posities, natuurlijk opmerkelijk te noemen is.

Tina Anselmi vermeldde nadrukkelijk dat het zeer onwaarschijnlijk was dat de belangrijke beslissingen binnen de P2-loge van Gelli zelf kwamen. Het was duidelijk dat Gelli orders had ontvangen, maar deze uiteindelijke opdrachtgevers bleven onbekend. Er werd geen enkele politieke maatregel genomen om te voorkomen dat dergelijke organisaties in de toekomst weer zouden kunnen ontstaan. Er werd wel een wet aangenomen die het lidmaatschap van geheime loges verbood voor leden van de overheid, met name militaire officieren, maar deze wet werd echter door het Europese Hof nota bene onwettig verklaard, omdat het in strijd zou zijn met de rechten van de mens..! Veel P2 leden bleven machtige personen in de Italiaanse maatschappij. Het bekendste P2-lid, ene meneer Silvio Berlusconi werd zelfs drie maal president..

In feite was er dus niet veel veranderd. Men ging alleen anders te werk. Het was wellicht niet gelukt om de grondwet te herschrijven, maar de grondwet werd voortaan eenvoudig omzeild. Bijvoorbeeld, bij een referendum in 2011 stemden 95% van de Italianen tegen de privatisering van het drinkwater. En wat gebeurde: deze uitslag werd genegeerd, en het drinkwater werd tóch geprivatiseerd.

In dit zelfde jaar, 2011, werd de bankier Mario Monti als president aangewezen. Monti was niet democratisch gekozen en het ging feitelijk dus om een coup. Monti was, zoals veel bestuurders op hoog niveau, een ex-Goldman Sachs employee. Goldman Sachs kan met recht een criminele organisatie genoemd worden. Deze ‘bank’, die zich vrijwel exclusief bezighoudt met speculatie, wordt regelmatig schuldig bevonden van aan criminele activiteiten. Goldman Sachs is echter zo rijk dat het de boetes zonder probleem kan betalen.

De Gladio en P2-schandalen raakte opmerkelijk snel in de vergetelheid.
Al kort na de incidenten besteedden de media er nauwelijks aandacht meer aan. En als men dit deed dan werden de feiten zo gebracht dat de toedracht van de gebeurtenissen een heel andere draai kreeg. Naast de BBC bracht zelfs het (neo) conservatieve Amerikaanse FOX een documentaire uit waarin uit de doeken wordt gedaan dat Gladio een gezamenlijke operatie was van de NAVO, CIA en de Europese geheime diensten. En dat Gladio verantwoordelijk was voor terroristische aanslagen.

Deze documentaires beschrijven de operaties van Gladio als onconventioneel en onethisch, maar men concludeert dat het in het kader van die tijd begrepen kan worden. Kijk naar deze BBC-documentaire over ‘Gladio’..