7 december 2019 0 Door Indignatie redactie Fa

Paradigmaverschuiving als hoogste rechterlijke instantie bestrijdt straffen voor arbeidsbureaus, waardoor de wettelijke verplichting om werk te zoeken wordt opgeheven.

Duitsland heeft zojuist een universeel basisinkomen via de achterdeur gekregen.

We zullen nooit weten of de rechters van het Duitse Hooggerechtshof in Karlsruhe zich volledig bewust waren van de enorme gevolgen van hun beslissing. Waarschijnlijk niet, want waar ze, althans officieel, over beslisten, was niet de vraag: moet er een universeel basisinkomen zijn, ja of nee?

Wat ze moesten beslissen, op die noodlottige regenachtige woensdag in november, was gewoon de wettigheid van een administratieve regeling, met betrekking tot mogelijke boetes die Hartz-IV uitkeringsgerechtigden kunnen oplopen, omdat ze niet voldoen aan hun wettelijke verplichtingen om alles (redelijk) te beëindigen of verminderen hun afhankelijkheid.

Het Duitse Hartz-IV uitkeringssysteem is ontworpen als een vangnet. Naast de werklozen zorgt het ook voor de tijdelijk of chronisch zieken, of degenen die om andere redenen niet in staat zijn zichzelf te onderhouden; zoals alleenstaande ouders of ouders die voor een ouder familielid zorgen.

Maar nu, terug naar het onderwerp: volgens de onderzochte wet moesten de begunstigden die geschikt werden geacht om te werken, bewijs overleggen van hun inspanningen om een ​​einde te maken aan hun financiële afhankelijkheid. Hoewel arbeidsbureau-agenten een aanzienlijke discretie hadden over wat daar op te rekenen, leidde de weigering om enige inspanning te tonen meestal tot annulering van de voordelen.

Het missen van een afspraak met een arbeidsbureau (zonder geldig excuus) resulteerde bijvoorbeeld in een boete van 10% voor de duur van 3 maanden. Cumulatieve boetes zouden volgens de nu onder gerechtelijke controle vallende regels 100% kunnen bereiken, in welk geval alle steun, inclusief ziektekostenverzekering, zou worden onthouden.

De juridische redenen

Maar dit werd ongrondwettelijk verklaard door het Duitse Hooggerechtshof.
Volgens de mening van de rechters had de verweerder (de federale overheid) niet ten genoegen van de rechtbank bewezen dat de bepaling die tot 100% sancties toestaat niet alleen bevorderlijk was voor, maar redelijkerwijs als een dwingende bepaling kon worden beschouwd noodzaak, dwz een conditio-sine-qua-non, met betrekking tot het doel van de wet, namelijk om iedereen weer aan het werk te krijgen.

Zonder dat bewijs, zou een boete van 100% een onnodige ontbering vormen (dwz een ontbering die geen legitiem doel dient) en dus een schending van de menselijke waardigheid ( ‘Menschenwürde’) , het primaire grondwettelijke beginsel dat alle Duitse wetgeving moet voldoen aan.*

Hoewel het vonnis heeft geen sancties af te schaffen, het beperkt hen tot een maximum van 30% van het voedsel toelage component, die zelf is slechts een geschatte derde van het totaal.

In de praktijk betekent dit: zelfs als de begunstigde niet solliciteert, afspraken mist, of, tijdens een van deze, poepen op de job center bureaus terwijl hij La Cucaracha zingt – hij / zij zal onder alle omstandigheden 70% van het voedsel behouden toelage, plus huurtoeslag, plus ziektekostenverzekering.
Niet bepaald veel, maar ook niets om te niezen.

Eten + appartement + ziektekostenverzekering = 1120 euro, geven of nemen.

Eten: 300 euro

De standaardtoeslag voor voedsel en andere dagelijkse benodigdheden is vastgesteld op 424 euro, hetgeen, uitgaande van een aftrek van 30%, zou worden teruggebracht tot ongeveer 300 euro per maand. Een jonge, gezonde persoon zal het mogelijk vinden om, met een zorgvuldige planning, zijn bord voor dat bedrag te vullen.

Behuizing: ≈ 500 euro

Het is niet echt mogelijk om hier een exact bedrag te geven, vooral omdat de kosten (meestal: huur + verwarming) van wat als ‘adequate huisvesting’ geldt, van plaats tot plaats variëren. Voor een enkele persoon wordt ‘adequate huisvesting’ gedefinieerd als elke plaats tot 50 vierkante meter in de lage tot gemiddelde prijsklasse van de stad. Voor Berlijn is dat ongeveer 500 euro, voor München tot 700 euro, maar in sommige landelijke gebieden zou 300 euro ook geen ongewoon bedrag zijn.

Ziektekostenverzekering: ≈ 320 euro

Dit is het moeilijkst te berekenen. De geldwaarde van een ziektekostenverzekering is duidelijk groter dan nul, maar de exacte waarde varieert uiteraard met de gezondheidstoestand. Althans in een systeem zonder universele gezondheidszorg. Maar in een openbaar gezondheidszorgstelsel betalen mensen niet volgens hun gezondheidstoestand, maar volgens hun vermogen om te betalen, dwz de rijken meer dan de armen.

De minimumpremie voor een van de volksgezondheidsverzekeringen is wettelijk vastgesteld op ongeveer 150 euro, voor degenen zonder enig regulier inkomen. Maar dit is duidelijk niet voldoende om de werkelijke kosten te dekken voor de meeste mensen, vooral ouderen. Dus berekende ik met de minimale werknemersbijdrage voor regulier lidmaatschap van een openbare ziektekostenverzekering van exact 323 euro. Voor een vergelijking met uw eigen land, zou u dit moeten vervangen door wat u zou moeten betalen voor standaard (volledige) dekking.

Is dat een ‘echte’ UBI?

Dat hangt natuurlijk af van wat je bedoelt met ‘echt’, maar ik zou beweren dat ja, dat is het. Het is waar, veel verschillende voorstellen bestaan over de exacte configuratie van een UBI: Maak het onderdeel van een uitgebreide belastinghervorming? Alle andere sociale uitkeringen afschaffen? Middelen testen, ja of nee? Al vanaf de geboorte? Maar ondanks dat hebben al deze voorstellen gemeenschappelijke kernkenmerken:

– voor elke volwassene,
– genoeg om (bescheiden) van te leven,
– geen verplichting om te werken of werk te zoeken.

En natuurlijk zou je kunnen zeggen wat ‘genoeg om bescheiden te leven’ betekent.
Maar ik geloof dat niet verhongeren, niet dakloos, niet sterven bij gebrek aan medische behandeling zijn geen onredelijke set criteria toe te passen.

En nu?

De voorspellingen over de effecten van een UBI op de samenleving lopen sterk uiteen: velen aan de linkerkant zien het als een belangrijke stap in de richting van Utopia, in zijn transformationele potentieel dat de invoering van de verzorgingsstaat na de Tweede Wereldoorlog evenaart. Het verwijderen van de tirannie van werk zal iedereen vrij maken om kunst te maken, vrijwilligerswerk doen voor waardevolle doelen, hun passies volgen en meer volledig menselijk worden, kortom: het leven zal een eeuwige picknick worden, in een bloemrijke weide, op een zonnige ochtend in mei, met ‘Ode aan de vreugde’ van Beethoven speelt in een lus op de achtergrond, voor effect.

Het recht is sceptischer, uit angst voor het verlies van deugd, de verspreiding van een laat-Romeinse decadentie en een geleidelijke verzwakking van lichaam, geest en ziel.
Ze zien het begin van een niet te stoppen achteruitgang, culminerend in de invasie van bereden barbaren hordes, uit de diepte van de Euraziatische steppe. (Weet je, degenen met deze grappige bontmutsen …) En om eerlijk te zijn, om aan te kondigen dat niemand meer hoeft te werken, heeft een hubristisch en millennialistisch gevoel.
Het klinkt als iets dat een misleidende sectieleider zou kunnen verkondigen, kort voordat hij zijn discipelen tot collectieve zelfmoord leidde. Het is niet iets dat redelijke mensen meestal zeggen, dat is zeker.

Nou … niets!

Ik geloof dat geen van beide zal gebeuren. Geen grote verandering, hoe dan ook.
Om de heel eenvoudige reden dat we altijd al een soort ‘universeel basisinkomen’ hebben gehad, namelijk in de vorm van hulpbronnen in onze natuurlijke omgeving. Sindsdien zijn we uit de bomen gekomen, maar ook daarvoor.

Het was gewoon geen monetair inkomen. En ik geef toe dat geld verdienen in plaats van een natuurlijk inkomen misschien wat handiger is, maar het maakt niet echt uit. Of onze omgeving ons voedsel of geld voor voedsel geeft , we moeten nog steeds wat werk doen om het te krijgen, of we nu jagen, winkelen of de koelkast openen. Denk er over na.

Niemand heeft ooit in een omgeving geleefd die helemaal niets te bieden had om te overleven. Mensen verschilden alleen in de vaardigheid die ze konden gebruiken om van deze middelen gebruik te maken, en deze factoren zullen zich nu ook uitspelen: de hefboom die een individu kan toepassen op het ‘basisaanbod’ van een UBI zal veel verschillen tussen mensen, omdat mensen nog steeds enorm verschillende hoeveelheden sociaal, seksueel, intellectueel en geografisch kapitaal hebben. De concurrentie tussen mensen zal niet worden uitgeschakeld, alleen omdat we nu een UBI hebben.

Concurrentie zal eenvoudigweg alleen over sociale status gaan, in plaats van over fysiologische overleving. Maar dan, als je bedenkt dat (bijna?) Tegenwoordig niemand sterft van honger, zullen de gevolgen voor de samenleving, goed of slecht, waarschijnlijk binnen de statistische foutmarge liggen. Er zullen nog wat zero-sum games zijn, de just-will-play wordt gespeeld vanaf een nieuwe baseline.

Fijne dag!

* Voor recht geeks: in het Duitse constitutionele kader is het beginsel van onschendbaarheid van de menselijke waardigheid (‘Unverletzlichkeit der Menschenwürde’) een metaregel, dat wil zeggen een beperking van wat voor soort wetgeving de wet in eerste instantie kan aannemen. Kort gezegd staat dat noch de autoriteiten, noch iemand anders een mens als een ‘object’ mogen behandelen. Er zijn nogal wat wettelijke uitspraken te herleiden tot dit grondwettelijke beginsel. Onder andere:

– het verbod op de doodstraf,
– het verbod op levenslange gevangenisstraf zonder voorwaardelijke vrijlating
– het verbod op het neerschieten van gekaapte vliegtuigen
– een (verleden) verbod op zogenaamde ‘peep shows’ (voor millennials: dat is een steentijd uit Pornhub)

Hoewel het verbod op ‘peep shows’ later werd opgeheven, toont het het idee achter het principe misschien beter dan enig ander enkel voorbeeld. Omdat wat verboden was, niet het publieke vertoon van naaktheid als zodanig was. Naakte shows als zodanig waren en zijn nog steeds legaal. Wat specifiek verboden was, verbergen van de identiteit van de toeschouwer voor die van de uitvoerder, dat wil zeggen ‘ik kan je zien maar je kunt me niet zien’, omdat het de uitvoerder incommunicado zou maken, en dus in de positie van een object.